Usaping Pang-Rehab

May dalawang taon na rin pala mula ng magkaroon ako ng pagkakataon na makahawak ng mga pasyente sa ospital. Kung hindi mo pa alam, isa akong physical therapist (PT). Marahil eh hindi ka pamilyar sa mga kagaya namin dahil hindi naman 'to kasing patok ng mga nurse. Hindi mo kami makikita sa bawat floor ng ospital gaya nila. Madalas eh nasa lungga lang namin kami dahil ang mga pasyente naman ang pumupunta sa amin at lumalabas lang kung may mga pasyente na kelangan puntahan sa ward nila.

Pero ano nga ba ang trabaho ng isang PT? Tanggalin ang ngalay at pananakit ng likod, banatin ang ng mga kalamnan para maitaas ang mga braso at makapagsuot ng tshirt, palakasin ang muscles para mabuhat ang isang bag, turuan maglakad ang mga di makalakad, magpataas ng cardiovascular endurance para mas malayo ang malakad, at kung kaya na, umakyat at bumaba ng hagdanan. Lahat ng yan ng hindi gumagamit ng gamot. Simple lang ang layunin ng trabaho namin, yan ay ang turuang mamuhay ang pasyente ng di umaasa sa tulong ng iba at mamuhay ng kumportable. May mga paraan kaming pinagaralan, pinaghirapan at pinagpaguran sa loob ng limang taon.

Makikita mo ang mga PT sa Rehabilitation Department ng mga ospital. Pwedeng "PT Dept", "Physical Medicine and Rehab Dept." or kung ano pa man na may kinalaman sa rehabilitation. Ngayon alam mo nang pagsinabing rehabilitation eh hindi lang yun nangangahulugan ng mga drug addict na nagbabagong buhay. Sa amin, nagbabagong buhay ang mga lolang may osteoarthritis, mga tatay na na-stroke dahil sa mga kunsumisyon sa buhay, mga businessman na nagka-heart attack dahil sa mga bisyo, mga simpleng nanay na nagpaopera dahil sa kanser sa suso, at mga batang di sinasadyang mabuhusan ng kumukulong tubig or kung minsan eh nadidislocate ang siko kakahila ng mga yaya. Nandyan din ang mga lolong nabaril sa tuhod na nagpapalit ng tuhod, basketbolistang tawa pa rin ng tawa kahit na naputulan ng litid sa tuhod, at mga simpleng tauhan ng kumpanya na sumasakit ang likod at batok dahil sa maghapong naka-upo at naka-harap sa computer na sabay-sabay dumarating pagkatapos ng office hours. Silang lahat ay may karamdaman na kailangan maibsan. At yan ang tinatrabaho ng PT sa ospital.

Bukod diyan, pwede din makita mga PT sa gym nagtuturo ng mga exercise sa mga health buff, sa mga institusyon ng seguro (insurance companies) bilang taga-check kung dapat nga bang aprubahan ang hinihinging reimbursements, at mga eskwela bilang mga clinical instructors at magturo sa mga susunod na henerasyon ng PT.

Masarap ang pakiramdam ng nakakatulong. Masarap ang pakiramdam ng mawalan ng masakit na likod. Mas masarap ang pakiramdam kung mapalakad mo ang isang na-stroke. Yung makita mong mula sa pagkakaratay sa hospital bed ay ngayon andito na sa harap mo, nakatayo, kausap ka hawak ang kanyang tungkod. Yun na ata ang pinakamasarap na pakiramdam na naranasan ko. (Pagkatapos nyan eh aabutan ka pa ng cake, pera at iba pang "HH" o hut-hot. Talaga namang napakasarap ng pakiramdam! Haha)

Sa rehabilitation, kasing halaga ng pisikal na lakas ang tibay ng loob at tiwala sa sarili. Tibay ng loob dahil matagal na panahon ang kanyang kailangang gugulin at hindi mo madalas makukuha ang improvement na iyong inaasahan sa loob ng isang session lang. Tiwala sa sarili na kaya niyang bumalik sa dating kakayahan at makatayo sa sariling mga paa.

At sa mga pagkakataong ito, mahalaga na ang mga pasyente ay mayroong suporta mula sa kanilang mga kakilala. Sa totoo lang, yung ibang pasyente eh kailangan lang talaga ng kausap. Konting usap lang sa kanila, nawawala na pananakit ng balakanang. Madalas, kung walang kasama ang mga pasyente, kami na tumatayong moral support. Kaya madalas, masayahing mga tao ang PT. Para sa mga pasyente. Tsaka kung hindi, baka mabaliw na kami sa mga problema nila at sariling mga problema!

Ganyan ang PT. Ang kinasasama lang ng loob namin ay yung pagkaka-ban ng mga PT sa Amerika ngayon at ang matawag na MASAHISTA sabay tawa ng malakas! Isang topic lang yun ng aming malawak na kaalaman. Hindi kami nag-aral ng limang taon para lang matawag ng ganyan. Ewan ko ba kung bakit kami kinakahon ng mga tao sa mga letrang iyan.


Uulitin ko. HINDI KAMI MASAHISTA!



(Last year, sa parehong petsa ay nalaman kong pumasa ako ng board exam. Noong isang araw, may mga bago na ulit na PT. Kung isa ka dun, congrats sa iyo!)

Read more...

Quarter Life Crisis

Ever felt being in a situation in your life that you can't do anything? Like being stuck, and everytime you feel like your getting out of it suddenly the same shit feeling happen again and the cycle goes on and on. And you feel so alone in all these. Sounds familiar? Probably you're having Q.L.C. or Quarter Life Crisis.

The very first person whom I shared about my rants in life (check my 'About Me' box. Hehe) happen to be in the same situation as I am. He was the one to coin that phrase. QLC is like Mid-Life Crisis, the difference only in the age of the person having the crisis. They say it usually starts in mid 20's to early 30's when questions such as "Am I really happy? What do I want to do? What is my purpose in life?" start to transect the cortex and the answers were just left hanging. Combine these questions with difficulty landing in a job because of lack of experience (because you're a fresh grad or plainly inexperienced) leading you to chose a work not related to the degree you had in college. Then here comes your friend, all so successful and tells you how happy he/she is because of what's happening in his life. You feel so insecure and alone. As if the world works against your will. You know you can do something. But you feel so helpless. You feel that everyones leaving and you are left behind.

I am acknowledging the fact that I'm in that situation for almost five months now. Sometimes I'm good, sometimes I feel that I'm in the lowest part again. Just like what happen to me last week (that's why I started this blog). I do lose myself sometimes but I have to keep going and help regain my center of gravity. Nobody would help me if I won't help myself. I'm used to that.

So here are my personal and unsolicited advices if you're in that situation. First, STOP COMPARING YOURSELF WITH ANYTHING. I noticed that anxiety attacks happen when I start to compare my present life with my past. In terms of emotional and financial state. As if both were getting below the poverty line. And things would probably feel much worse when you compare your life with others. So just stop comparing.

Second, ACCEPT THE REALITY. The school didn't taught us how to be stong against uncertainties. Instead it taught us how to dream, to spread out our wings and reach for the star. Which I find conflicting to the outside world. Its ok to dream but to tell that you can do anything you dreamed of isn't true with everyone. For instance, you dream of having a 25k paycheck each month as a nurse. That can't happen if you know your an entry level applicant. You have to adjust your dreams and turn it into achievable goals. Change your dream job into a call center agent to earn 25k or change your price into 10k and get those syringes prepared. Start dreaming higher once you achieved the other.

Third, START ANSWERING THOSE QUESTIONS. What is my purpose in life? What are the things I want to do? Etc, etc. If you can't answer these, you're certainly in this phase. Start doing things. Experience stuffs you haven't tried. Find your real passion. Find the things you enjoy and try to invest on it. It's a long way and you might find yourself getting in the situation again and again but there's no easy way. I know this sounds opposite the second one but this would help you find yourself. So you can answer those questions. The richest people in the world are those who work but never felt working because they enjoy what they are doing. Isn't that great?

Lastly, LEARN THE VALUE OF TIME AND THE VIRTUE OF PATIENCE. There are things that you can't control just like this one. So you wait. You wait for the HR to call you. You wait for good things to happen. You wait for your turn in life. You'll get your moment, just wait. Be patient.

Talk to someone, look for a mentor, be with someone. Someone who knows you and really understands your situation. Its gonna be a long journey. Better have someone who listens and can give you advices.

And just to let you know, you are not alone. There are much more people if you only knew. Experiencing the same situation that you are right know. Remember, its just a phase. Chose your own battles. Don't fight everything. You'll get exhausted if you do that. Just let time and things will get better. Hopefully.

Read more...

Where is the Right Address?

Had a long day yesterday. Okay. I'm not totally unemployed. Rumaraket din ako. But as always, it's not a steady job. I cover games as a medic. Yesterday was a long day because I had to stay for 4 basketball games. It wasn't really hard. But if you're gonna watch 4 games straight? That's different. Anyway, still everything happen to be nice because I literally just watched. No one got injured. I didn't have to run into the court. I was like paid to watch the kids play basketball with free snacks and lunch. Ayos di ba? And I'll be loving this more if its already the cheerdance competition as I have no need to get into the long line just to buy those expensive tickets. All I have to do is show my ID and that's it. Instant courtside na! Haha

But that's not the highlight of my day yesterday. The other night, I narrated my trip to Quiapo. I watched one of the films I got. The title says, Letters to God. I wont give much details about the movie nor give a review about it. This is the story of Tyler, a boy with cancer, who writes letters to God. His letters were encountered by mailman Brady. They crossed paths and everything was history. Its a Christian film but anyone can benefit from it.

What I like about it is that it is a story of hope. I'm not new to this type of plot but stories like these never fail to pinch my soul. It's that feeling of gratitude of what you have. The feeling that despite everything that's happening, you are still blessed and has the very reason to smile. One has to try harder. One has to keep believing. Not only about himself but to the One with great power. Sometimes, faith is the only thing that will keep you moving. And you have to keep that.

Read more...

Isang Araw sa Quiapo

Noong isang linggo, naisipan ko pumunta sa Quiapo para bumili ng mga bagong DVD series. Hinihintay ko muna matapos ang isang season bago ko panoorin para hindi bitin kung manunood. Though minsan eh bitin din kahit ending ng season. At kung mamalasin pa, yung buong series ang bitin dahil hindi na tutuloy sa next season gaya na lang ng Kyle XY (eto ang unang series na pinanood ko. sayang to' ang ganda pa naman!), Pushing Daisies (isa pa 'tong nakakapanghinayang) at Flash Forward (ok lang. nasanay na ko sigurong mabitin).

Nung nakaraang buwan, tinapos ko ang mga series na Chuck (season 3), Heroes (season 4), Tudors (season 3), How I Met Your Mother (season 1), Lie to Me (season 1) at Brothers and Sisters (season 4). Sa mga yan, yung Tudors ang running ngayon at hinihintay ko pa. Tungkol yan sa Kingship ni Henry VIII. May pulitika, religion at sex. Nakakagulat yung isang episode nung minsang buntis yung Queen niya eh nagpa-tebats siya sa tauhan niya habang nakasahod sa timba. Kamusta naman yun? Hahaha! Hindi ko alam kung paniniwalaan ko or hindi. Bigatin din ang production nila. Astig ang mga damit. Parang ang sarap magsuot ng mga damit ng Knights. Iniisip ko nga kapag kinasal ako eh ganun ang gagawing motif. Hahaha. Yung Heroes daw last season na, tas yung ending eh gagawing movie na lang. Yung Chuck, may next season pa. Ayos yan! Comedy, romance at medyo sci-fi ng konte. Basta maganda yan! Yung How I Met Your Mother, maganda din! Nakakaaliw kapag hihirit na si Barney. Haha. Habang ang Lie to Me naman eh about solving cases using facial expressions. Malupet yan in a way na matututo ka basahin ang reactions ng ibang tao sa mukha nila. Malalaman mo kung nagsisinungaling ang kausap mo or hindi. Kung may isusuggest akong panuorin niyo, yan na yun. Yung Brothers and Sisters, tama lang. Pinapanood ko lang kapag natapos ko na lahat. Naumpisahan ko na kasi, kaya pinapanood ko na. Yang mga yan (pwera sa Tudors) eh sa fall season pa daw. Sasabay pa sa paglabas ni Charice sa Glee. Pinapanood ko ang Glee pero hindi si Charice. Hindi naman siya ganun kagaling kagaya ng mga bida dun. Pero susuportahan ko nalang dahil Pilipino siya.

Nung pagpunta ko, ang binili ko eh yung V. Mukhang maganda eh. About aliens. Haha. Maaksyon kasi ang umpisa kaya palagay ko maganda. Binili ko din ang Legend of the Seeker, para makapagisip pa ng magagandang concepts. Haha. Huli kong pinili yung Cougar Town. May nabasa kasi akong isang review dito sa blogs tas parang hook na hook siya. Baka magustuhan ko din. Hehe. Sa tatlong yan, pinaka-excited ako sa huli. Hindi ko na binili ang How I Met.. kasi madami nang season. Nakakatamad habulin.

Nandun na din ako eh nagtingin-tingin na din ako ng movies. Nagulat ako kasi 6 for 100 na ang bentahan dun. Naglakad-lakad pa ako. May magaalok ng "eks", iiling ako. Haha. Hindi ko naman kasi goal bumili ng porn nung araw na yun kaya di na ako bumili. Konting lakad pa, at mas nagulat ako. Sigaw ng isang ate, "Movies ser, dose ang isa!". Sabi ko, "Dose? Weh?!". Sabi niya "Oo nga ser! Malinaw din yan! Itetest naman natin eh!" So nagtry ako ng isa. Ayun, malinaw nga! DVD copy na! Sa sobrang saya ko, bumili ako ng 10. Haha! Nakatawad pa ako ng isang pelikula. Haha

Ayan. Kung hindi mo alam, ganyan na ka-mura ang bentahan sa Quiapo. Pero hindi padin maganda ang pirated. Mas maganda pa din sa sinehan. Pero kung The Last Airbender ang gusto mo mapanuod (tapos napanood mo yung series), HINDING-HINDI ka talo sa pirated. Hahaha

Read more...

Changing Lives

Last night, me and my friends gave our barkada a surprise celebration for her graduation. She wasn't able to march on the stage last April because she still has an exam that needs to be passed. Two weeks ago, she was finally able to accomplish everything. To give her the feeling of marching on the stage, we decided to give her a surprise graduation. Yep. Graduation. As in with the graduation rites, with her wearing toga, and the post-grad celebration. She was so overwhelmed at the start that we can't start the program we had because she was crying.

When we had our post-grad celebration, I heard the lines, "I'm a changed person na noh" several times coming from her mouth. In my perspective, I don't see anything new about her. Her looks? Maybe her hair. But its just her bangs now hangin in front. Her attitude? No. It's just the same. Okay, maybe she's more energetic than usual because she just had her graduation. So, what changed in her?

Until the end of the party, I didn't noticed anything. The thought kept hanging until I got home. And then I realized, maybe nothing's changed after all. Maybe still on the road of changing a part of her and claiming it that its already done. I already knew of this Secret but because of the shits happening to me, I lost it.

So today, I'm changing perspectives. Putting on my cloak of positivity and eating lots of good vibes! I'm ending the drama I had for the past weeks. Change won't happen unless it is started. After all, when your already down, there's no other way but to go up. And I plan to go up, up and away! Haha!

Also changed my layout. Last was really depressing. Hehe :D



- Marlo

Read more...

ECG Paper

Isa pa sa mga nagpapabigat ng loob ko ay yung result ng aking physical exam nung April. (Eto yung PE ko para dun sa inaapplyan kong Hospital). Mag-focus ako sa electrocardiogram (ECG) results. Ayon sa pagkakaalala ko eto ang results:

- normal rhythm
- normal sinus interval
- posterior hemiblock

Bilang isang graduate ng kursong Physical Therapy (PT), may idea na ako kung paano iinterpret ang mga result. Yung ikatlong entry ang hindi ko matanggap na meron ako. Ang ibig sabihin kasi ng hemiblock sa cardiac anatomy ay half-way ng iyong blood vessel ay natatabunan. Sa kaso ko, ang affected ay yung posterior part or likod na bahagi. Pwedeng dahil sa cholesterol or dahil sa blood clot or sa kung ano pang toxins sa katawan. Sa totoo lang nakakaramdam naman ako dati ng angina (an-jai-na; medical term for chest pains). Pero hindi ko pinapansin dati. Kasi parang tatagal lang naman for 3-5 seconds. Kaya saglit lang at feeling ko ay nothing to worry. Worst na siguro nung minsang pauwi ako galing work at nasa MRT ako ng makaramdam. Ang dasal ko nun, "Lord, wag naman dito sa train. Nakakahiya matumba dito. Wag din sa pasukan ng ticket. Mas nakakahiya dun. Sa bahay nalang." Awa ng Diyos, nawala naman.

Ang tanong ko, bakit ako magkakaroon nun? Sabi ko nga, wala akong bisyo. Hindi ako naninigarilyo. Oo, tinry ko dati, pero 1 stick lang yun at nung high school pa ako. Nakonsensiya pa nga ako kasi alam ko nangako ako nun sa tatay ko na hindi ako mainigarilyo. Nagtatakip din ako ng ilong kapag may naninigarilyo sa paligid ko. Hindi din ako nabarkada sa mga taong sunog-baga.

Hindi rin ako pala-inom. Kung may inuman, nakaka-3 bote lang ako. At San Mig pa yun. Mababa talaga ang tolerance ko sa alcohol. Nakasanayan ko na lang siguro kasi napabarkada ako sa mga hindi tomador. Tsaka, personal choice din. Naalala ko kasi dati na tuwing nalalasing ang tatay ko eh nakakaasar. Ayaw ko siyang tularan. Kaya hindi ako naging alipin ng alak. Hindi rin pala ako umiinom ng soft drinks.

Hindi rin ako mataba. Sa bigat na 130 lbs at taas na 5'8", in-proportion naman ang aking pagkatao. Maintained na yan. Ang body mass index (BMI) ko ay normal. Yun nga lang sedentary ang lifestyle ko. Wala akong hilig sa sports. Pero kung may itatry ako, gusto ko ang swimming. Bukod sa marunong ako lumangoy eh masaya kasi sa tubig. Last month, June, nagjojogging na ako. Nag-we-weights din. Pero this month nawawalan na ako ng motivation. Dahil sa sitwasyon ko na walang trabaho, walang experience at walang pera. Babagsak ulit sa pagiging stagnant ko. Haay.

Balik ako sa kwento ng physical exam ko. Nung pinakita ko sa doctor ang result, aba, wala man lang sinabi! Binasa tapos okay na. Cleared na. Oo nga't nakuha ko ang clearance sa PE pero ang kapalit naman eh pag-aalala ko sa sarili ko. Sinubukan kong sabihin sa mga magulang ko pero wala manlang reaksyon. Kinwento ko na nagkakaroon ako ng chest pains. Pero wala lang naman sa kanila. Kunsabagay, yung doctor nga walang sinabi eh. Pero alam ko sa sarili ko na meron nangyayari. Kasi nararamdaman ko. Kung nabigyang importansya lang siguro ang nakasulat sa papel ng ECG na yon, pwedeng hindi ganto kabigat ang pakiramdam ko.

Kinwento ko to sa isa kong kaibigan kailan lang. Ang tanong niya, "Nakikita mo ba sarili mo na tatanda ka?" Sinagot ko siya sa pinaka-sinsero kong sarili. "Hindi. Feeling ko hanggang 25 lang ako."

Kaya siguro ganto ako. Yung feeling na nagmamadali. Yung gusto ko na may gawin at simulan ang mga gusto kong simulan. Yung pakiramdam ng may time bomb sa tabi. Pero kahit anong gusto kong gawin ay hindi ko magawa. Kasi nga nakapako ako ngayon sa sitwasyon ko.


Gusto kong isigaw sa panahon na "Please, my time is running out. Make me do the things I want to do!" Haay.

Read more...

Tubig Kanal

Nung simula ng taon na ito, nagtatrabaho ako sa isang call center sa Boni. Pero isa akong lisensyadong PT. Pumasok ako sa call center dahil wala akong budget kahit pang-volunteer man lang sa ospital. Kaya no choice talaga. Okay naman sa call center. May pera. Madali ang trabaho kasi back office naman. May calls din pero 3 lang whole shift na. Walang irrate callers pa. Basta madali lang. Kumbaga, SISIW LANG! May mga makukulit na officemates. May mga nakakainis din - yung mga reklamador na, ang tatamad pa, kaya sa'yo ibibigay ang trabaho. Probationary kasi. Pero okay lang naman sa akin ang magtrabaho ng magtrabaho. Mas naiistress pa nga ako kung wala akong ginagawa.

Pero hindi ako masaya sa trabaho. Feeling ko ang stagnant ko. Walang nangyayare. Growth oriented kasi ako. Alam ko na marami pa akong pwedeng gawin at hindi ako dapat makulong sa mga cubicle ng opisina at araw-araw intindihin ang mga walang basehang reklamo officemates ko. Andyan pa yung panghihinayang ko na hindi ko pina-practice yung pinaghirapan ko ng limang taon sa school. Yung lisensya ko, bale wala. Inaamag sa wallet ko. Yung mga friends ko, hindi ko nakakasama or nakakausap. Kasi graveyard shift. Kaya pakiramdam ko talaga ay sobrang stagnant.

Araw-araw tuwing papasok ako, ambigat ng mga paa ko. Hanggang sa napagdesisyunan ko na magfile ng resignation. May 2 months pa bago mag-effect kaya humanap ako ng trabaho. Trabaho na pang-PT. Or kahit anong related sa tinapos ko. Mas gusto ko manggamot. Magpa-exercise. At makipagusap sa mga pasyente kesa kaopisinang puro reklamo. Gitna ng April, nakaalis na ako sa call center. At sinabi ko sa sarili ko na tapos na ako sa ganoong klase ng trabaho at hindi na ako babalik dun.

Nag-apply ako sa military hospital. Habang inaasikaso ko yun, nagpasa din ako sa 2 review center as lecturer. Gusto ko din kasi ang feeling ng nagtuturo sa harap. Yung ikaw ang nageexplain. Yung una, hanggang demo lang ako. Sayang. Yung pangalawa, hindi ko sinipot dahil nung pinapag-demo ako eh nakita ko sa site nila yung list of lecturers pero wala naman ako. So parang walang silbi na magdemo pa ako sa kanila. Though kinontak pa ulit nila ako after sometime, tumanggi na ako dahil pakiramdam ko eh na by-pass nako.

Naging masigasig ako sa military hospital. Malaki kasi ang sweldo dun. Tiba-tiba kumbaga. Maraming inaayos pero sulit kung makapasok. Yung ipon ko, halos dun ko lahat ginamit. February ako nagsimula sa requirements at natapos ko nung May. Sabi sa akin, hintayin ko daw hanggang July kasi ganun daw talaga katagal yung last clearance para sa last interview. Tinanggihan ko na yung offer ng rehabilitation center as PT at offer ng isang hotel as fitness attendant para lang dun. Pero hanggang ngayon wala pa din. Haay.

Pakiramdam ko, pinalampas ko na lahat ng magandang opportunity. Kaya hanggang ngayon, wala akong trabaho. Haaaaay! Sa ngayon, may 2 pending applications ako. Isa yung sa military hospital - hindi ko parin tinatanggal ang pending status dahil nakausap ko yung taga-duon nung isang araw at hinihintay pa daw yung clearance ko. Yung isa, sa isang insurance company as junior underwriter - yung mga nagchecheck ng na-file na reimbursments for PT Sessions kung dapat yun i-approve or i-deny. Parehong walang progress. Parehong frustrating.

Gaya ng umpisa, eto ako. STAGNANT na naman.

Walang pag-unlad. Walang pag-agos. Walang buhay. Diba yan din ang description ng isang kanal?


Sana ay bumuhos na ang ulan. Para maumpisahan ko ng paagusin ang aking mga pangarap.

Read more...

Mga Dahilan

Hi.

Bago ako dito sa blog world. Dati ko pa talaga gusto gumawa ng blog. Pero tuwing sisimulan ko ay tatamarin na ako. Siguro kasi wala naman akong iseshare sa mundong to. Or siguro kasi hindi ko masagot ang tanong na "Bakit ako gagawa ng blog?". Para kasing ambabaw kung sasabihin ko lang na dahil gusto ko lang. Malamang magiging "ningas-kugon" lang ako pag-ganun.

Pero ngayon may dahilan na ako.

Yun ay ang magreklamo sa lahat ng nangyayare sa aking buhay. Hindi ko akalain na sa gantong paraan ko pa masisimulan ang blog na pinapangarap kong simulan. Pakiramdam ko kasi ngayon ay wala akong makausap. At parang walang makatulong sa akin. Or walang nakakatulong sa akin. Kahit na anong advise ng aking close friends, hindi nakakatulong. Haaaay. Pinipilit ko naman magkaroon ng good vibes. Pero dumarating talaga sa buhay ng tao na parang wala na. Nakakapagod na. Nakakapagod magpretend na masaya ka. Para sa mga kaibigan mo. Para sa mga tao na nasa paligid mo. Naniniwala kasi ako na marami na ang mga taong nalulungkot, nagagalit, at mga reklamador na akala nila ay nakakatulong sila. Kaya hangga't maaari nagiging masaya ako.

Sa mga nangyayari sa aking buhay, hindi ko na kaya maging masaya. May dahilan na ako malungkot. Magalit. Magreklamo. Ang hirap-hirap. Kung suicidal siguro ako, wala na ako sa mundong to. Pero naniniwala ako sa Diyos. Kaya hindi yun mangyayare.

Sa ngayon.


Pero, nararamdaman ko na hindi ako aabot ng bente-singko.

Read more...