Expectations

Kagabi ay nag-stat ang aking kaibigan ng: I really don't need to meet everyone's expectations.

May mga nag-click ng like button. At may mga nagcomment na sumang-ayon. Pero tama ba talagang hindi natin ma-meet ang expectation ng bawat isa sa atin?

Bago ang madrama at mabigat na linggong ito ay namaygapag sa tv (o sa channel 2 lang?) ang pang-aabuso sa isang holdaper sa Maynila. Kasabay niyan eh yung pambabatikos ng mga tao gamit ang kani-kanilang facebook wall at kung saan pa na pwedeng makapagcomment. Kung ako ang tatanungin, bilang isang biktima ng 3 holdapan mula noong high school hanggang noong makatapos ng kolehiyo ay TAMA lang ang ginawa ng pulis sa bidyo.

Alalang-alala ko pa kung gaano katraumatic ang nangyare sa akin nung dun ako sa jeep naholdap. Apat sila, lahat may kutsilyo. Ang isa sa likod ng driver at tinututukan, isa sa gitna, at dalawa ang sumabit sa pintuan. Lahat ay mapula ang mata. Lahat ay agresibo at inipilit kaming magbigay. Hindi ako ang natutukan ng kutsilyo kundi yung katabi ko. Pero grabe talaga ang mga yan! Handang handa pumatay para lang sa pera at cellphone! Sigawan at hiyawan ang mga pasahero sa loob ng rumaragasang jeep. Takot. Yung isang matandang babae nanginginig ang kamay at boses habang inaabot ang laman ng mahabang pitaka. Sayang. Ako, nagcontribute ng 300. Yun kasi ang nabunot kong pera sa bulsa ko. Buti na lang at mabilis kong na-slide sa singit ng upuan yung manipus kong fone. Gayunpaman, yun ang pinakanakakatakot kong karanasan sa mga hinayupak na holdaper na yan.

Kung sa tingin ng marami ay masamang mga pulis ang yon. Sa aking mga mata, mga matang nakakita kun gaano kasama ang mga holdaper na yan, tama lang yon. Ang holdaper na yan, kung hindi naman gumawa ng masama eh hindi mapupunta dun sa kulungan! At hindi niya yun mararanasan! Kaya tama lang talaga!

Pero hindi ko sinasabi na bayani ang pulis na yon. At hindi rin bayani si Rolando Mendoza.

Sobrang bigat ng loob ko noong lunes ng gabi, lalo na nung martes. Nakakahiya, nakakapanlumo, nakaka-frustrate! Kung noong isang taon ay sikat tayo sa buong mundo dahil sa pagpupugay natin kay Cory Aquino eh siya namang kabaligtaran ngayon. Sobrang nakakahiya. Nakakahiya ang pulis, ang media, lahat! Ayaw ko ng idiin pa dahil alam kong sawang-sawa na kayo sa balita mula umaga hanggang gabing-gabi. Basta nakakainis na nakakahiya! Si Rolando Mendoza ay isang mamang pulis na nasa pagitan ng katinuan at kabaliwan. Malamang ay depressed dahil sa dami ng kanyang problema. At bagkus na ibsan ang nararamdaman niya, eh lalo pang pinalala ng mga negotiator, pulis at media! Basta silang lahat ang may kasalanan dyan!

Salamat na lang at kahit papaano ay nakalimutan ko ang pagkainis ko ng mapanuod ko si Venus Raj. Anong reaction ko sa kanyang sagot? Hmmm. Sa totoo lang, nakulangan. Nung una eh parang walang laman. Pero nung inulit-ulit ko ay saka ko na-gets ang gusto niyang sabihin. Yun lang, one-time lang siguro pinakinggan ng judges ang sagot niya. Kaya hindi sila natuwa. Gayunpaman, siya ang nagpailaw nung minsang madilim dito sa Pilipinas. Mabuhay ka Venus!

Ang bawat tao ay umaasang ang mga pulis ay igagalang ang karapatan ng bawat bilanggo, gaya ng pag-asang mahahandle nila ang sitwasyon ni Rolando Mendoza at ng mga hostage. Marami din ang umasang masasagot ni Venus Raj ang sagot at maiuuwi ang korona. Ngayon, masasabi mo bang hindi mo dapat ma-meet ang expectations ng ibang tao?

Kung magkakanya-kanya tayo, malamang ay mas maraming pulis ang manghihila ng pututoy ng holdaper, mas maraming hostage drama ang mauuwi sa trahedya, mas maraming taga-media ang walang pakundangang magbabalita para lang sa ratings at scoop, at maaring maulit ang panghihinayang sa Miss Universe.

Simple lang ang gusto ko puntuhin, we are expected to act according to the roles we play at home, at work, at our age or for our country. Kung anak ka, expected ka na magaalaga sa magulang mo. Kung estudyante ka, expected na mag-aaral ka. Kung pulis ka, expected na igagalang mo ang mga karapatang pantao. Kung taga-media ka, expected na magbabalita ka ng totoo ngunit nasa wastong paraan. Kung presidente ka ng Pilipinas, expected na ikaw ay may ginagawa ng mga panahong nasa krisis ang iyong bansa. Kung contestant ka ng Miss Universe, expected na ikaw ang nagrerepresenta sa Pilipinas laban sa iba pang mga bansa. Kung Pilipino ka, expected na ipaglalaban mo ang lahi mo.

Siguro, kaya hindi rin tayo umuunlad. Dahil hanggang ngayon ay gumagalaw pa rin tayo sa kanya-kanyang paraan. "Buhay ko to eh, wala kang pakialam!" Yung ganyang mentality? Kalahi mo na nga, dina-down mo pa. Hindi ba mas maganda kung instead na idown eh tutulungan mo ang isa tapos siya ay tutulong din sa iba? Hanggang sa lahat eh nagtutulungan na. Pakiramdam ko mas maganda yun.

+++++

On a lighter note...

Sorry dahil ngayon lang nakapagupdate. Sobrang busy. Pasyente at application. Last weekend, kinailangan ko mag discern dahil bumagsak ako sa 2nd fitness test ko. Nakakalungkot. Pakiramdam ko hindi ako para doon. Pero binigyan ako ng 3rd chance. Salamat kay sergeant. Ayun, nag 3rd take ako noong Tuesday at yun na nga... Pasok sa banga! Magsisimula ang training sa Sept 4. Hayayay! Hindi ko akalain na ambilis! Kailangang magdasal ng madami at magpalakas ng madami. Naalala ko, last month nung sinimulan ko ang blog na to eh puro ako reklamo. Pero ngayon, eto nagkakadirection na ulit ang buhay ko. Haha. Hindi ko to ineexpect! Haha

Ang saya! Hahaha!

Read more...

Aftermath

"I'd rather be a big fish in a pond than be a small fish in an ocean."

Pinangarap ko din mag-abroad gaya ng maraming Pilipino. Pinalaki kasi akong magiging masagana ang buhay kung sa ibang bansa kakayod at walang kinabukasan dito sa lupang hinirang. At base sa mga nakikita ko, hindi sila nagkakamali. Kapag umuuwi ang mga balikbayan eh napupuno ng tsokolate ang ref namin at nagkakaroon ako ng bagong rubber shoes at mga robot. Masarap ang feeling! Iba ang saya na naibibigay ng mga OFWs sa mga kapamilya nila dito.

Gusto kong yumaman. Pero gusto ko din dito sa Pilipinas magtrabaho. Gusto kong dito idrive ang sarili kong Expedition, makita kong tinatayo ang magiging bahay ko sa Palawan, pumunta sa school para umattend sa awarding ng magiging anak ko o sa tuwing siya ay namboboso sa teacher. Gusto ko ako ang magdidisiplina sa kanila at magiispoil sa mga magulang at kaibigan ko. Pero kung ako ay magiging simpleng empleyado lang ng isang ospital dito, mahirap! Hindi ko kakayaninng matupad ang mga pangarap ko. Kung magiging PT ako dito ay wala talagang kinabukasan.

Hindi ko naman talaga pinangarap maging sundalo. Pero sinubukan ko na rin kasi pagnakapasok ay opisyal ka agad. Sasaluduhan ka, igagalang ka! Marami kang pera. Pogi-points pa ang baril na nakasukbit sa bewang! Military official at the same time eh PT!

Kahapon, natapos ng walang kahirap-hirap ang last interview ko. Sabi ko naman, wala akong problema sa mga ganyan! 12 kaming ininterview, 5 lang ang kukunin. Pero sabi sa aking nung sarhento pagkatapos eh sure na daw ako. Hahaha! Natapos kami ng past 5pm. Dumiretso nako sa isang pasyente. Gabing gabi na at pagod na pagod ako paguwi. Umulan pa!

Kahapon ko din pala nalaman ang "goals" ko para sa aking physical fitness test (PFT): 3.2 KM run, 55 push-ups at 47 sit-ups. All in 23 minutes! Kampante ako sa takbo. Alanganin talaga sa push-up at sit-ups! Haay. Pagod at kulang pa ang tulog ko dahil sa gabing nakalipas! Alam kong hindi ko kakayanin talaga ang dalawang huli na yun.

Ang resulta? Sablay lang sa pagtakbo! Ang hirap! Sumobra ng 5 minuto! Andami kong pahinga (pero hindi ko talaga ramdam na nagpapahinga ako!). Patayan! Hahaha! Akala ko eh magba-black out nako! Tapos sabi sa akin eh araw-araw ganun ang takbo namin sa training. Ang hirap!

So ayan, bagsak ang PFT ko. Medyo nanakit pa ang katawan ko.





Pero may retake ang mga bumagsak sa thursday ng umaga. Sana kayanin ko! Tatakbo ako hanggang mamatay! HAHAHA

Read more...

May Kakam-blog!

Nakwento ko sa last last entry ko kung gaano ako kamalas at tila tinubuan ng malaking balat sa pwet noong linggo. (eto yun.) Ngayon ay tila nararamdaman ko na ang mga kapalit nung mga kamalasan na yon. Eto iisa isahin ko:

1. May job interview na ako sa wakas!! Bwahaha! Makalipas ang sobraaaaang tagal na paghihintay ay tinext na ako na sa Monday ang aking interview para dun sa nakwento kong hospital. Naka-schedule 'to sa Lunes. Actually, hindi naman ako kinakabahan sa interview. Komportable ako sumagot sa mga tanong. Ang mahalaga lang naman dun eh magpakatotoo ka. Ang mas kinakabahan ako ay dun sa step pagkatapos ng interview: ang phyiscal fitness test! Kasama dun ang pagtakbo, sit-ups at push-ups. Ok lang sa akin ang tumakbo. Pero mahina ako sa push-ups at sit-ups! Kinakabahan ako kasi sa Tuesday yun naka-sched. Iniisip ko kung magtetraining ako this weekend. Eh kaso, kapag ginawa ko yun, malamang sumakit ang katawan ko pagdating ng Lunes! Mas kakaunti ang magagawa kong exercise! Susubukan ko na lang na adrenalin rush ang pairalin pagdating ng Martes. HAHAHA!

2. May income na ulit ako! HAHA. Eto eh yung habang hindi pa ako tanggap dun sa ospital. May hino-home PT na ulit kasi ako. Taga-Makati. Madali lang gamutin. Low back pain! Matanda na siya. Yung anak niya, hangkulit! Gusto gamutin ko ang mommy niya ng araw-araw kasi daw effective ang ginagawa ko. Sabi ko naman, hindi yun pwede kasi baka mabigla naman si Mommy niya kaka-exercise! Pero ang totoo, kung mapanlamang kang PT, pwede naman araw-arawin. Para araw-araw din ang income mo. Per session kasi ang bayad. Kung gagawin ko naman kasi yun, ako naman ang magkakaback-pain kasi malaki si Mommy. Bukad diyan, hindi ako mapanlamang. Bow. Haha.

3. Aside sa pasyente ko, may schedule na ulit ako ng pagmemedic! HAHA. Natapos na kasi ang unang round para sa elimination kaya may bago na ulit sched ang basketball players. Akala ko eh hindi na ako kukunin. Sayang din yun ano. Kasi yun yung binabayaran ako para manuod ng laro, magcheer sa school ko (tho dapat talaga eh non-partisan kami kasi medic nga kami), tsaka kumain ng 2 miryenda at tanghalian ng libre! HAHAHA

Yun lang naman ang bago sa akin mula nung linggo. Napansin ko din, mas ok pala sa akin ang magsulat na agad kapag may naiisip. Kasi nung past 3 days, marami na akong naiisip. Pero di ko agad sinusulat. Tas kapag gusto ko na, wala na yung thought. Parang super effort na ang gagawin ko para lang may masulat.

+ + + + +

Oo nga pala, pakiramdam ko eh nababalot ng kung anong salamangka itong laptop ko. Kasi napagana ko na ang DVD driver nito! At nakapag-marathon na ulit ako ng series. HAHA. Pero nasira siya nung pinasakan ko ng pelikulang pang-matanda. Ang naaalala ko, nung huli kong pinanood bago masira noong Sunday eh sa ganoong pelikula din. Kaya bawal na ang porn sa laptop ko! Pero ayos lang, basta may trabaho na ako. HAHA

+ + + + +

Bago din pala ang template ko. Kasi nung isang araw ay nagboblog hop ako. Nang biglang nakita ko na kaparehas ng theme ko ang blog niya! Ganun pa la yun? Hindi masaya ang feeling! Parang may ka-double ka. Hindi ka original. Naisip ko tuloy, masaya kaya ang magkakapatid na kambal? Meron akong kilalang kambal. Muka naman silang masaya. Yun eh kung kaharap nila kami. Paano kaya sa bahay nila? Nung pinapalaki sila ng magulang nila? Yung tipong parehas lahat? Parehas ng damit, ng tulugan at laruan. Pati baby pictures parehas! Ang hirap siguro nun. Parang palagi mo maikukumpara ang sarili mo sa kanya. Magiging pamantayan mo siya kahit hindi sinasadya kasi yung mga tao sa paligid niya eh ganun naman ang gagawin. Ikukumpara kayo palagi. Diba ganun tayo sa mga kambal? Hahanapin ang pinagkaiba nilang dalawa at hindi ang similiraties. Siguro ang hirap ng may kakambal. Yung kakambal ko namang blog eh may similarities kami, parehong tungkol sa lugar ang aming blog title. Pero para di ko na siya gawing pamantayan at wala ng mga pakukumparang maganap sa hinaharap, ako na ang gumawa ng sarili kong header (at kung ano pang ka-eklatan) gamit ang mga nakunan kong pictures! Hehe. Para sure nang unique !

(Hindi ko na binasa ulit. Kelangan na matulog. Mag jojogging pa. Nyahaha!)

Read more...

Hole in the Wall

Mahigit sampung taon na din pala akong nagbabyahe sa daan. Papunta sa eskwela, sa mall, sa ospital, o pauwi ng bahay. Minsan may kasama. Madalas ay mag-isa. Sa totoo lang, mas gusto ko ng walang kasabay. Mabilis kasi ako maglakad. Kung may kasabay sa daan ay mas matagal akong makarating sa pupuntahan. Pero minsan kahit na ako lang mag-isa ay pakiramdam ko ambagal ko pa din.

Lalo ko yang napapansin kapag paakyat ako ng MRT station sa Taft. Andiyan ang taong sasalubong sa'yo habang paakyat ka. Nilagyan na nga ng harang pero ayun, tatawid pa rin sa kabilang lane, makababa lang. Sarili lang ang iniisip. Walang kadisi-disiplina! Nasanay na ata ang mga commuter na ganyan. Kaya akala nila ay normal lang. Pero alam kong mali yan. Kaya ako, binabangga ko sila. Sumabit man ang bag nila sa akin o maipit sila sa mga lubid, wala rin akong pakialam. Alam ko kasi na nasa tamang lane ako. At sila ang mali. Kung hindi sila tumawid ng bakod, hindi ko sila mababangga. Yan ang katwiran ko. At sabi sa channel 2 dati, tuwing linggo ganap na 2:30 ng hapon, kung nasa katwiran ka, ipaglaban mo!

Pagnaka-akyat na at tatawid sa kabilang dulo, bubungad naman ang sandamakmak pang lubid at stand nito. Para maging maayos ang sistema ng mga tao. May nakasulat naman sa taas na "Pasukan" at "Labasan" pero ewan ko ba kung bakit sasalubungin pa rin nila ang kabilang linya. Hindi naman sila mukang mga mang-mang para mag-counter flow at hindi mabasa yun. Ewan ko ba. Marahil eh sila rin yung mga bumaba sa maling lane.

Tapos, makikita ko na ang mga tinderong may dalang kung anu-ano: de-kuryenteng pamatay lamok, yung sewing machine na handy, yung panghinunuli na may ilaw at ang pinakabago kong nakita na Power Balance bracelet. Minsan andyan din ang nagtitinda ng payong na bigla na lang magsusulputan kahit ambon lang. Basta mga Palos sila. Biglang lumalabas, ambibilis! Dati may stand pa ng coloring books kaya mas matagal pa ang inaabot ko makatawid lang sa kabila. Syempre yung mga mommy na pauwi, titingin para ibili ng pasalubong ang mga anak nila. Okay ang magtrabaho at may kabuhayan. Pero sana dun naman sa tamang lugar. Hindi dun sa daanan!

Maglalakad ako hanggang LRT-Edsa Station. Sa limang taon kong pagsakay nito ay may spot na ako para sa pagbukas ng pinto. Hindi na ako yung tipong nakikipagtagisan ng lakas makapasok lang. At sa loob ng tren, present pa din ang mga taong gamunggo ang utak. Ang hand rail ay hawakan at hindi sandalan. Kaya nga tinawag na hand rail eh! Pang-kamay! Pero may mga taong walang konsiderasyon at sasandal dito. Kaming mga no choice, instead na buong kamay ang nakaikot sa tubo, mga dulo na lang ng daliri ang nagiging pangkapit. Ang hirap kaya! Lalo na kung magbebreak! Ang hirap magbalanse ah!

Hindi pa diyan nagtatapos. Kapag palabas na may mga ayaw umusog. Akala mo ay mga bingi. Minsan tuloy, sinasadya ko na silang apakan. Makalabas lang. At pagmalapit ka na sa bukana, andyan naman ang sasalubong sa'yo. Kulangn na lang sabitan ka ng sampagita. Ang lakas ng hinga ko pagkalabas. At ang sarap ng pakiramdam!

Pagkababa ng station ay sasakay na ng jeep. Nakakatuwa na ngayon ay may No Smoking na ordinansya ang LTFRB. Pero meron pa ring mga driver na matitigas ang ulo. Ang laki na ng karatula niya, siya pa mismo ang sumusuway dito! Kaya ako, todo takip ng ilong sa likuran niya. Hindi ko naman sinasadya na dun umupo dahil ang mga tao eh sadyang mas gusto talaga sa may pintuan. O kung hindi man ganun eh mga nakapa-side ang upo at nag-e-emo sa bintana. Akala mo may shooting para sa videoke!

Anong pinupunto ko dito? Kung siguro lahat ng Pilipino ay may disiplina at may konsidersyon sa iba, hindi magiging ganto kahirap ang magbyahe araw-araw. Hindi ganto kahirap ang buhay. Mababawasan siguro ang pagod ng bawat commuter na nakikipagtulakan sa pintuan ng LRT gayundin ang mga balikat na aking sadyang babanggain paakyat ng hagdanan. Isama mo na rin ang mga ipapahiya ko sa jeep para lang sabihing umayos sila ng upo at ang mga paa na sasadyain kong apakan para lang makalabas. Hindi na kailangan ng security guard na tutusuk-tusok sa gamit mo sa bawat building na papasukan mo. Kung may disiplina at konsiderasyon, wala ng lamangan na magaganap.

Anong mahirap sa pagsunod sa kung saan dapat bababa, aakyat, maninigarilyo, hindi maninigarilyo, iihi, tatawid, pipila, maglalako ng paninda, papara ng jeep, magtatapon ng bote ng mineral water o C2 at kung anu-ano pang shit. Dapat pa bang isabatas na dapat diretso ang upo sa jeep, na bawal sandalan ang hand rail, o bawal magkwentuhan sa daan para lang maisaayos ang lahat? Simpleng simple na lang yun. Hindi pa magawa. May mga batas na hindi nasusulat. At sa tingin ko mas mahalaga pa yon. Ano bang gusto ng mga tao, sumusunod dahil sa parusa? O dahil sa may malasakit sa kapwa?

Kung lahat siguro ng tao ay may disiplina at may konsiderasyon sa iba, mas mabilis tayong makakarating sa gusto nating puntahan.

Alam kong utopic masyado.

Gusto ko lang talagang makauwi kagad sa bahay dahil Hole in the Wall na! Hindi ko na tuloy naabutan. Gustung gusto ko sumali dun! Last season pa!

Read more...

Isang Malaking Pambihira!

08-08-10 was the worst. I'm supposed to have my "ME" time. And that would mean being laid back, doing dvd marathon and eating a lot. That was my agenda because I know I'll be alone. But it turned out to be one of the worst days of my life.

I woke up minutes before 12 noon. And the first thing I did was look at my only fone which I left charging before I slept. Nakagawian ko nang i-charge ng ganun yung fone ko. Hindi naman siya nasisira. At first, I can't find it. Habang nakahiga, tingin sa ilalim ng unan, ng hotdog na unan at yung isa pang unan. Maliit lang ang kama, so lahat abot na abot. Ugh. Nawawala. Then tinrace ko ang cord ng charger. Nadaganan ko pala. Ok lang sa akin (yun ang akala ko). So bumangon na ako. I-tried turning it on, kaso ayaw. Then nag-agahan muna ako. Try ulit i-on. Ayaw pa din. Nuod ng ASAP onte. Tas try na naman. Ayaw talaga. Shyet! Ngayon pa nasira ang pakshet na fone ko. Ngayon pa kung kelan bawat gastos ko ay sobrang halaga! Na kahit miryenda sa labas eh titipirin ko at pagtatyagaang magutom para sa bahay na lang kumain. Kabibili ko lang ng fone na to sa Samsung Megasale nung November! 8 months palang! Haay! Hinanap ko ang warranty kaso naalala kong nilagay ko pala sa kahon na mahirap kuhanin kaya di ko na kinuha.

Kailangan ko ng fone dahil: 1) sa aking pending application, baka may update; 2) baka may tumawag na mangailangan ng serbisyo ko bilang PT, kelangan ko ng pera!; 3) may kailangan akong gawin sa bago kong org, may event pa naman next sunday; 4) wala akong kontak sa mundo dahil kaka-deactivate ko lang ng facebook account ko, palagi na lang kasi akong nakababad dun tapos minsan nagiging source ko ng anxiety kaya ganun ang ginawa ko; at huli 5) hindi ko alam kung kailan babalik ang magulang ko at wala kaming ibang way of communication kundi cellphone.

No choice na ako kaya kelangan ko talagang ipaayos. Dahil kung hindi, baka mawala lahat ng pagkakataon. Kaya binawasan ko ng 1,500 ang super budgeted budget ko for the next two weeks. Iniisip ko, battery ang problem at baka na-overcharge lang. Bibili na lang ako ng tipong class A.

Around 2pm, umalis na ako papuntang Makati Square. I went inside a "trusted" cellphone repair shop. Nasabi kong trusted kasi dati dun nagpaayos ang tatay ng fone niya. Sabi ni kuya technician, P500.00 lang. Kelangan lang daw ireprogram yung fone ko. Okay naman daw ang battery at walang pyesang papalitan. Hinintay ko. Matapos ang 3 hours ni kuyang ipag-on-off-on-off ang fone ko, ayun wala rin kinahantungan! May software daw na hindi niya madownload. Gusto niyang balikan ko nalang daw kinabukasan! Eh ayaw ko nga! Baka palitan niya ang pyesa! Haay! Balewala ang paghihintay ko. Kaya lumabas agad ako at naghanap ng ibang technician. Sabi nung nilapitan kong stall (nakinwentuhan ko ng history ko mula alas-dos ng araw na yun) ay dalhin ko na lang daw sa Samsung Service Center. Meron sa Glorietta. Kaya pinuntahan ko. Yun naman pala eh Sales lang ang meron sila dun. Pwede daw ako sa MOA nalang. Dun daw may service center sila. Kaya dun ang next destination ko.

Dumating ako ng MOA around 5:30pm at diretso na yun sa Samsung. Ang gulo ng sistema! Walang nag-aassist. Hindi naman sa bobo pero ni walang nakasulat kung para san ba yung mga nakapila dun, kung ano ba ang unang gagawin at ni hindi ko alam kung may silbi ang number na kinuha ko kasi number 9 ako pero yung kasunod ng bubunutin e number 16! Basta kumuha na lang ako at pumila. Awa ng Diyos, tama naman ang pila ko. Pero magulo ang pila dahil yung iba eh mag-keclaim na samantalang yung nasa counter eh iisa. Hindi naman siya nagsasalit salit. Kung sino lang ang inis na customer, yun ang uunahin niya. Pero hindi na ako naging pabigat ng mga oras na yun at nagalit pa. Hinintay ko nalang na umusad ang pila. Pagdating sa harap ni ateng nasa counter ay inabot ko na ang fone ko at kinwento ang nangyari sa akin mula nung gumising ako ng 12. Yung mga may kinalaman na lang sa fone ah. Tas pumasok siya sa servicing room dala ang fone.

Pagkatapos ng ilang saglit, as in saglit lang, sabi ba naman, "Sir, bale papalitan na po to ng mother board kasi blackout na. Tapos pina-software niyo pa sa labas." "Ah ganun ba? Sige ayos lang... Mga magkano pala aabutin nyan?", sagot ko kay ate. Sumagot siya, "Sir mga 3,000." Napatitig na lang ako habang nakanganga kay ate ng mga 3 secs sabay sabi, "Pambihira! Bibili na lang ako ng bago!" Tumawa yung katabi kong customer. Sa isip ko, walang nakakatawa kuya. Kaya wag kang tatawa tawa diyan. Mas mahal pa ang pagpapagawa ko kesa sa bili ko dun? Pambihira talaga! Ni-hindi nga nila tinignan kung may papalitan ba talagang pyesa dun!

Lumabas ako ng hindi malinaw ang susunod na gagawin. Kailangan ko ng telepono. Pero may 1,500 ako. Ang ginawa ko, pumunta ako sa isang cheapetiks na mall kung saan nagtitinda ng mga second hand na fone. Sa Metropoint, sa Taft. Dun ako naghanap na kakasya ang budget ko. Since wala ng pag-asa ang dati kong fone, kelangan pumili ako ng pamalit na medyo makakasabay sa papalitan niyang fone. Ang gusto ko ay may radio. Para makakinig ako sa Goodtimes with Mo, Boy's Night Out, at Tambalang Balahura't Balasubas. Bukod dyan, yung hindi nakakahiya ilabas sa kahit anong okasyon. Mapa simpleng kitakits or meeting/ appointment sa kung kanino. May nahanap naman ako. Around 6:40, nakauwi ako sa bahay. Magsisimba dapat ako, kaso 6:30 ang misa. Kung magbabyahe pa ako, 7 nako darating. Pinagpaliban ko nalang.

Paguwi ko, nood nood muna. Talentadong Pinoy tas The Tuxedo (sa studio 23) tuwing commercial. Medyo ok na ako kasi may fone na ako. Pero masama ang loob ko dahil wala na akong pera. Iisipin ko na naman kung saan kukuha. Shyet talaga! Around 9:30, napagdesisyunan kong simulan ang naudlot na dvd marathon gamit ang laptop ko.

Naumpisahan ko na ang "V". Sa laptop ko din pinanood dati. Aba! Ayaw gumana! Sabi ko, eh pirated naman kasi. Try ako ng iba, Merlin. Aba! Ayaw din! Tas tinry ko na lahat ng dati kong napanuod na. Aba naman talaga! Ayaw lahat! Haaay! Napansin ko din na bumagal magbasa. Kaya nagdesisyon akong ireformat. Marunong naman ako magreformat. Natutunan ko mag-isa. Wala naman kaso sa akin ang files dahil kakareformat ko palang dito mga 2 weeks ago. Kaya ayun. Okay naman.

Install ng windows, tapos drivers. Mag-iinstall na ako ng Anti-virus dapat pero tinry ko muna ulit ang "V", ang Merlin, at ang iba pang dati na gumagana. Aba! Ayaw pa din! Ni-isa! Nakakabaliw na!! Tinry ko ng iinstall ang Anti-Virus na dati kong ginamit. Ayaw basahin!! So inisip ko, baka may mali sa paginstall ko. Kaya pinasok ko ulit ang Windows para ireformat ulit. Aba ayaw na din basahin!! Potek, sira naman ang DVD drive ko!! Shyet talaga!! Haaay!

Sobrang sira ng araw ko. Hindi ko na alam. Haay! Buti nalang at pagkasaksak ko ng wireless broadband na to eh gumana at nakapag-net pa ako. Haay! Pambihirang araw talaga!!

Read more...

Which View?

I'm not new to outreach programs. Whether it's for the elders, OSY's (out of school youth), disabled individuals or kids in the orphanage. I've been exposed to charity works since I was in elementary which continued until I was in college. Palibhasa, catholic school. Nirerequire kaming umattend. But I'm not whining. I got used to it and found myself enjoying it. Aside from school, my church org used to conduct this activity.

My friend invited me to celebrate her 25th birthday with the kids of Center for Health Improvement and Life Development (CHILD) Haus. She used to be my orgmate until we parted ways after she graduated college and they transferred to Laguna. We got reconnected after she won a beauty title and got us invited in some of her gigs. Knowing this, I expect that most of the participants would be high profile.

Program started at around 11am though the call time was 9am. I came around 10:15. Since wala akong kilala sa venue, I decided to stay outside. I have a companion by the way. We decided to enter shortly after the program started. The program was fun! There's a portion from now defunct Wowowee na ginaya. (Sorry I forgot, hindi ako fan nun eh.) It was fun because you can see these high profile ladies singing and dancing in front of the kids. Nakakatawa lalo na yung mga mukang sosyalin tas kumakanta ng laklak. HAHA.
But not all are the same. You can see those who were there only for their friends and not for the kids. I believe in free will. The choice to lend a hand and watch the program is like the choice to just sit and chat with friends the whole time. Sana kung kwentuhan lang ang dinayo eh sa kapihan na lang pumunta.

Anyway, after the games the kids presented an intermission number.



Yan ang bago sa akin. Ailing kids singing May Bukas Pa and Yesterday's Dream. I scanned through their faces. Oh my! Nakakakilabot. Are they singing in bright faces? Yes they are! Got myself reminiscing my childhood days and thinking about these kid's future. Mixed emotions na. Will they last until Christmas? Or until next month? I don't know. I looked around and I saw some watery eyes yet have that perfect smile. Such a lovely sight. Everything was heartwarming.

It's a contradicting situation. Kids whom you don't know if they'll last and yet are so hopeful for tomorrow. Elite mendling with the people on or under the poverty line. People crying because of beautiful faces. And those chatting friends.

Contradictions are everywhere. There are may faces. But its your choice to turn your head and scan the whole scenario. So that you can have the best view. The best perspective or angle. It doesn't depend on anyone but you. It's your free will.

On this event, I decided to look away from these chatting barkada who didn't care about the whole program. Because of that, nakita ko ang pagbaha ng fried chicken at mga saging, mga biskwit at give aways. Aside from that, I witnessed how the kids become an instrument of hope to its listeners.

Read more...

Over the Weekend (And the Next Two Days)

So many things to write. So little time. Here's what I did for the past 4 days.

Saturday (July 31)


A special day for the kids of Center for Health Improvement and Life Development (CHILD) Haus in Quezon City. I was invited by a friend who organized her 25th birthday (together with her other friends) to spend the day with the kids slash patients of the said institution. Imagine the kids suffeing from life limiting diseases singing May Bukas Pa and Yesterday's Dream with all the smiles, how would you feel? Well, it had my erector pilae activated giving me those goosebumps and reminded me of my childhood days. To tell you, I was there with people coming from different levels of the society. And even if we try so hard to merge and erase the margins between these classes, it will still be evident no matter what.


Sunday (August 1)

I went out to hear mass. I used to be part of the church doing services but eversince I passed the boards, I've lost the urge to go to church. I don't know why but I just don't feel it. I do hear mass but its so seldom and irregular unlike before when I had the passion to wake up and make time for the services. I so miss those days. My Sunday visit was actually worth sharing. The homily's departing question was, "What makes you happy?" which deserves to be answered as a blog entry. I lost my urge to write it down because I got a call. (see last paragraph :D)


Monday (August 2)

It was actually a boring day until I got hooked to the Legend of the Seeker. It was gooooood! Excellent story and characters, great exchange of dialogues and so may quotable quotes! HAHA. Anyway, the plot revolves around the Seeker who was prophesied to kill the Darken Rah'l (antagonist King). The Seeker was with a Confessor (has the power to convert people in to her slaves by making them fall in love with her and make them answer any question with all honesty) whom he had fallen in love with (but not being converted) and a Wizard who trains the him. Both the Confessor and the Wizard has the duty to assure that the Seeker fulfills his prophecy of killing Darken Rah'l and thus restore peace to the whole kingdom. It was really good! But to my dismay, hanggang season 2 lang pala! Cancelled na ang series! Bitin na naman! Haay.


Tuesday (August 3)

Remember the call I mentioned? Well, I was asked to do a podcast recording for the hopes of the Youth with regards to Noynoy's administration. The recording was scheduled at 4PM but it started at 6:30 PM and only lasted for 12 mins. Unfair right? Haha. But no biggies. I don't care about the time because I got the chance to roam around Intramuros during the free time. Plus, its nice to hear your voice over the net! On a website! HAHA. Anyway, I thought the task is over but I was asked to stay and attend the meeting that started after the recording. During the meeting, I found myself playing again the devil's advocate which I think they find amusing. Maybe that's the reason why they wanted me to stay. To give inputs that can be only be given by showing the other side of the coin. During the not so interesting parts of the session, my friend asked me to take an online personality test. I was ENTP, meaning Extrovert-iNtuitive-Thinking-Perceiving, or the Originator. Funny because thoughts of becoming a lawyer has been present lately and right on the list for ENTPs career list is to become a lawyer. Now, should I still pursue on that? HAHA.

It's like everyday I'm learning new things again. Not just about the things around me but about myself as well. I'll be writing more thoughts on each day as each one really deserves an entry.

Read more...